Voor haar solotentoonstelling in de Vleeshal ontwikkelde Hannah Black een totaalinstallatie, bestaande uit een doolhof, een cypres, een tekstwerk, kettingen, planeten, video's, foto’s en een selectie kunstwerken uit de gemeentelijke collectie van Middelburg.

Het uitgangspunt van dit alles is, zoals de titel al suggereert, navigatie. Black onderzoekt hoe je je beweegt door een wereld in crisis. Welke kanten kun je opgaan? Waar laat je je door leiden?

Het doolhof in de Vleeshal kent beperkte uitkomsten: ruïne, ruïne, ruïne en in één geval, een deur. In de drie video’s die in het doolhof te zien zijn, gaat Black onder een sterrenhemel met zichzelf in gesprek over de richtingen die ze tot nu toe is ingeslagen. De sterren worden zowel in de astrologie als in de astronomie gezien als ankerpunten.
Ze verwijzen tevens naar de geschiedenis van Middelburg: de uitvinding van de telescoop door Hans Lipperhey  in 1608. De telescoop heeft ervoor gezorgd dat navigeren op zee en oceaan makkelijker werd en heeft zo een grote stempel gedrukt op het koloniale verleden van Zeeland.
Wie zijn blik in Blacks tentoonstelling naar boven wendt, ziet glinsterende kettingen die
samen met de planeten de astrologische geboortehoroscoop van 7 oktober 2023 vormen.

Deze tentoonstelling, net zoals alles vandaag de dag, is gemaakt tegen een achtergrond van onbevattelijke ruïnes en doden in Gaza en elders. De tentoonstelling biedt geen substantieel politiek perspectief, maar vraagt zich af hoe we tussen het hyperpersoonlijke en het kosmische een leven kunnen opbouwen.
 
Dit is niet alleen een spirituele, maar ook een economische vraag. Aan de binnenkant van
het doolhof hangt een aantal werken van kunstenaars, die ze aan de gemeente Middelburg schonken in ruil voor een basisinkomen. Dat gebeurde in het kader van de Beeldende Kunstenaars Regeling die van 1949 tot 1987 in heel Nederland van kracht was. Wat heeft een kunstenaar nodig om zeker te zijn van diens bestaan? Is een leven zonder precariteit überhaupt nog voorstelbaar?

Fantasieën over de toekomst kunnen niet zonder fantasieën over het verleden. De
tentoonstelling verhoudt zich ook tot het gotische gebouw van de Vleeshal, dat in de 19e
eeuw door architect Pierre Cuypers werd gerestaureerd. Niet zoals het ooit was geweest,
maar zoals Cuypers vond dat het had moeten zijn. In de jaren '50 werd het gebouw wederom gereconstrueerd, ditmaal uit de ruïnes van de Tweede Wereldoorlog. Verwoesting, wederopbouw, verwoesting, wederopbouw: wat leert dit gebouw ons over de manieren waarop we ons eigen leven kunnen vormgeven? Over de richtingen die we nog kunnen inslaan?
 
Deze activiteit is gratis te bezoeken voor leden en niet- leden. Deze activiteit in onderdeel van Nachtuilen: filosoferen over zorgen. Bekijk het hele programma: www.dezb.nl/nachtuilen